آن یکی می زد سحوری بر دری

درگهی بود و رواق مهتری

نیم شب می زد سحوری را به جد

گفت او را قایلی کای مستمد

اولا وقت سحر زن این سحور

نیم شب نبود گه این شر و شور

دیگر آنک فهم کن ای بوالهوس

که درین خانه درون خود هست کس

کس درینجا نیست جز دیو و پری

روزگار خود چه یاوه می بری

بهر گوشی می زنی دف گوش کو

هوش باید تا بداند هوش کو

گفت گفتی بشنو از چاکر جواب

تا نمانی در تحیر و اضطراب

گرچه هست این دم بر تو نیم شب

نزد من نزدیک شد صبح طرب

هر شکستی پیش من پیروز شد

جمله شبها پیش چشمم روز شد

پیش تو خونست آب رود نیل

نزد من خون نیست آبست ای نبیل

در حق تو آهنست آن و رخام

پیش داود نبی مومست و رام

پیش تو که بس گرانست و جماد

مطربست او پیش داود اوستاد

پیش تو آن سنگ ریزه ساکتست

پیش احمد او فصیح و قانتست

پیش تو استون مسجد مرده ایست

پیش احمد عاشقی دل برده ایست

جمله اجزای جهان پیش عوام

مرده و پیش خدا دانا و رام

آنچ گفتی کاندرین خانه و سرا

نیست کس چون می زنی این طبل را

بهر حق این خلق زرها می دهند

صد اساس خیر و مسجد می نهند

مال و تن در راه حج دوردست

خوش همی بازند چون عشاق مست

هیچ می گویند کان خانه تهیست

بلک صاحب خانه جان مختبیست

پر همی بیند سرای دوست را

آنک از نور الهستش ضیا

بس سرای پر ز جمع و انبهی

پیش چشم عاقبت بینان تهی

هر که را خواهی تو در کعبه بجو

تا بروید در زمان او پیش رو

صورتی کو فاخر و عالی بود

او ز بیت الله کی خالی بود

او بود حاضر منزه از رتاج

باقی مردم برای احتیاج

هیچ می گویند کین لبیکها

بی ندایی می کنیم آخر چرا

بلک توفیقی که لبیک آورد

هست هر لحظه ندایی از احد

من ببو دانم که این قصر و سرا

بزم جان افتاد و خاکش کیمیا

مس خود را بر طریق زیر و بم

تا ابد بر کیمیااش می زنم

تا بجوشد زین چنین ضرب سحور

در درافشانی و بخشایش به حور

خلق در صف قتال و کارزار

جان همی بازند بهر کردگار

آن یکی اندر بلا ایوب وار

وان دگر در صابری یعقوب وار

صد هزاران خلق تشنه و مستمند

بهر حق از طمع جهدی می کنند

من هم از بهر خداوند غفور

می زنم بر در به اومیدش سحور

مشتری خواهی که از وی زر بری

به ز حق کی باشد ای دل مشتری

می خرد از مالت انبانی نجس

می دهد نور ضمیری مقتبس

می ستاند این یخ جسم فنا

می دهد ملکی برون از وهم ما

می ستاند قطرهٔ چندی ز اشک

می دهد کوثر که آرد قند رشک

می ستاند آه پر سودا و دود

می دهد هر آه را صد جاه سود

باد آهی که ابر اشک چشم راند

مر خلیلی را بدان اواه خواند

هین درین بازار گرم بی نظیر

کهنه ها بفروش و ملک نقد گیر

ور ترا شکی و ریبی ره زند

تاجران انبیا را کن سند

بس که افزود آن شهنشه بختشان

می نتاند که کشیدن رختشان